Parlimen

Secara praktis, saya tidak tahu maksud parlimen, apa kegunaan parlimen. Saya pun tidak peduli pada parlimen: tidak pernah kenal lantai dan tandasnya, siling dan biliknya, apalagi dewan tempat orang bersidang. Saya sendiri tidak pernah sampai, kecuali melihatnya dari tepi jalan.

Oleh sebab tidak tahu fungsi sebenar parlimen, maka persepsi saya pada parlimen adalah berdasarkan bacaan terhadap buku Tun Salleh Abbas, laporan akhbar dan visual televisyen. Maka itulah, parlimen pada saya:

• Dewan kuasa. Di sini orang menunjuk kuasa masing-masing. Kuasa itu diperoleh hasil daripada merayu rakyat agar menyokongnya dalam pilihan raya;

• Tempat tepuk meja dan booo. Orang yang duduk-duduk di sini lebih gemar tepuk meja daripada tepuk tangan. Cikgu di sekolah ajar murid tepuk tangan, cikgu di parlimen ajar tepuk meja. Cikgu di sekolah melarang murid membunyikan 'booo.' Di parlimen, bunyi 'booo' digalakkan dan itulah bahasa sokongan / bantahan mereka;

• Parlimen ialah tempat luahan perasaan, dan tempat menceritakan keburukan 'isteri' selepas bercerai. Semasa berkahwin, 'isteri' itulah dipeluk-peluk, dicium-cium. Segala macam bau masam, hapak, kohong, apatah lagi wangi sangat membahagiakan. Tetapi setelah bercerai, bau masam, hapak, kohong itu diwarwarkan ke seluruh dunia. Kononnya, aku sahaja yang wangi;

• Tempat 'balas dendam,' menyerang lawan dan mencanang agenda peribadi / tersembunyi. Segala rasa tidak puas hati dan kekecewaan diri akan dilontarkan dalam parlimen; dan

• Parlimen ialah dewan suka rela. Ahli dewan ini boleh datang dan boleh tidak datang. Kalau datang, boleh diam saja menyaksi gelagak kawan-kawan, boleh tidur dan bangun untuk angakt tangan, atau duduk-duduk di lobi atau cafe sambil borak dan minum-minum.

Apakah ini fungsi parlimen? Bilakah pula mereka bincang masalah rakyat, masalah negara? Ah, baik tiada daripada memalukan!